Trzecie dziecko?

Ta myśl wraca do mnie niczym bumerang od kilku miesięcy i to nie jest chwilowa zachcianka, a coraz większe przekonanie, że chciałabym. Mąż aż tak przekonany nie jest, a właściwie raczej jest na nie. Argumentów za i przeciw wiele, ale tak samo było przed drugą ciążą. Przy pierwszej ewentualnie czas był kwestią dyskusyjną. Wiem, że jeżeli nie zdecydujemy się teraz, tzn. w ciągu najbliższego roku do dwóch, to później się już nie zdecydujemy na pewno. 

Problemem są tradycyjnie finanse - w planie krótkofalowym, powiedzmy dwuletnim nawet korzystnie byśmy wyszli, ale dziecko jest z nami zdecydowanie dłużej (przynajmniej taką mam nadzieję) i tu już tak kolorowo nie jest. Pomijam nawet tak odległe sprawy jak ewentualne studia, ale przedszkole, fotelik samochodowy i miejsce na 3 w samochodzie, mieszkanie, gdyby była dziewczynka, to i ubranka na większą skalę, zabawki. To wszystko jest jednak do obejścia - "jakoś".

Bardziej zastanawiam się nad emocjami i czasem, który bym mogła poświęcić dzieciom, sobie, mężowi (kolejność przypadkowa ;)). Już przy dwójce uwaga jest podzielona, nie z każdym mogę zrobić wszystko. Fakt, bawią się razem, ale każdy ma inne potrzeby i umiejętności, rytm dnia. W późniejszych latach może się to zmieni, a może pogłębi. Mikołaj niby chce jeszcze siostrzyczkę, a najlepiej siostrzyczkę i braciszka "takiego małego jak był Dominik" - właściwie to wymawia "Domimik". Jest wspaniałym Starszym Bratem, ale też nie zawsze chce się bawić z Dominikiem i jest zwyczajnie za mały, by do końca zrozumieć konsekwencje takiego "chciejstwa", chociaż nawet imię dla dziewczynki już wymyślił ;)

Ciąża - tęsknię za tym stanem, to jedne z piękniejszych miesięcy mojego życia, mimo dolegliwości ciążowych. Czułam się wyjątkowo kobieco. Ta więź z dzieckiem jest niepowtarzalna i wspaniała, ale... Właśnie, czy zawsze musi być jakieś "ale"? W I i II spędziłam trochę czasu w szpitalu, niewiele, ale wystarczająco by i o tym pomyśleć planując kolejną. Druga ciąża z dwulatkiem była pewnym wyzwaniem, szczególnie ostatni trymestr, chociaż nie przesadzajmy, nie był to żaden wyczyn, ale trzecia z dwójką rozbójników?

Kariera... no dobrze jaka kariera, bo i teraz kolorowo nie jest, chyba, że szary i czarny bierzemy pod uwagę :) Wypadam z rynku pracy ponownie, chociaż czy ja na nim kiedykolwiek tak naprawdę byłam? W tym roku kończę 30 lat, mało/dużo? - kwestia dyskusyjna, emerytury kolosalnej mieć nie będę, ale odkładanie o kolejne dwa lata etatu już jest poważną decyzją. Chociaż gwarancji na to, że teraz znajdę pracę też nie ma. Mogę kontynuować działalność, starać się ją rozwinąć, ale nie wiem czy to jest najlepsze rozwiązanie.

I jednak te momenty zwątpienia, bo chociaż przeważnie myśl o trzecim dziecku jest, to bywają chwile zmęczenia, zwątpienia i zastanawiam się czy jestem dobrą mamą dla tej dwójki, którą już mam? Czy nie powinnam tego czy tamtego zrobić inaczej? Maluchy są wspaniałe, ale potrafią dać w kość, nie oszukujmy się i chociaż przeważnie są największą radością, to nie zawsze. Bywa, że tracę cierpliwość, mam ochotę zaczerpnąć powietrza, wyjść na długi spacer czy pobyć we dwójkę tylko z mężem. Te ostatnie chwile są niezwykle rzadkie, bo rodzina mieszka daleko i nie możemy nikogo uszczęśliwić na 2-3 godziny towarzystwem siostrzeńców/wnuków. Jednak jak próbuję przywołać najpiękniejsze wspomnienia z ostatnich kilku lat, to są to chwile spędzone z dziećmi, scenki jak ta z niedzielnego spaceru, gdy Mikołaj bronił Dominika, ich uśmiech, "Mamusiu", szukanie piersi, pierwsze kroki, codzienne zabawy. Nawet wieczory często spędzamy oglądając zdjęcia czy opowiadając sobie o tym, co któryś z nich zrobił.

A tak naprawdę, to chcieć sobie mogę, ale bez takiego samego pragnienia ze strony T. mogę sobie pogdybać jedynie.

P.S.1 Dominik od dłuższego czasu jest dumnym posiadaczem dwóch dolnych jedynek :) Na wadze 11 kg.

P.S.2 Pożyczyłam od mamy Thermomix i szaleję :) Dzisiaj upiekłam bułki, zrobiłam domowe masło, dwudaniowy obiad, ciasto, a na jutro zaplanowałam gołąbki i ponownie zupę krem z pieczarek - wariatka. To tak w ramach testowania czy warto kupić (pytanie bardzo przyszłościowe, bo tani niestety nie jest), czy może mi się znudzi po tygodniu.

P.S.3 Wyleczyłam bakterie, by chwycić od T. wirusa i walczę nadal :( Dzieci na szczęście zdrowe, Mikołaj już, a Dominik jako jedyny się trzyma i nie daje chorobom.

P.S.4 Już kolejny dzień bez słodyczy :) Jupi! To tak w ramach odchudzania i dbania o siebie - podobnie jak P.S.2, bo gdyby jednak decyzja o ciąży kiedyś była ponownie na "tak", to zdrowe odżywianie nie zaszkodzi :) Wyjdzie na dobre Dominikowi, jakby nie było z czegoś mleko powstaje, mojej cerze i - mam nadzieję - figurze.

P.S.5 Spokojnie to już koniec ;)

Dopisek poranny:
Jednak nie był to koniec :) Mało napisałam o argumentach "za", ale są one dla mnie oczywiste. Tak naprawdę próbuję się chwilami raczej przekonać, że to zły pomysł, ale pragnienie pozostaje. Trzecie dziecko, to kolejna osoba do kochania (ona czy on? gdyby się okazało, że to bliźnięta, to byłby szok i niespodzianka, bo o 4, to nawet mi się nie śniło), towarzysz/-ka zabaw dla M i D. Z przymrużeniem oka sprawa wręcz fundamentalna - nie musiałabym wymyślać nowej nazwy bloga, bo Oczekując Maleństwa byłaby ponownie jak znalazł ;) Mogłabym nosić taką kruszynkę w chuście, nie wydałabym prawie nic na pieluszki ;)  Ciąża i te wszystkie pierwsze razy. Budowanie więzi. Karta dużej rodziny 3+ ;) Taaa, to na pewno by mnie zachęciło :D  I tak jak napisał Blog Ojciec w komentarzu, o czym też wcześniej myślałam, przy DG i to takiej, którą już od jakiegoś czasu prowadzę, spokojnie mogłabym zwiększyć składkę i mieć wyższy macierzyński. Nic tylko zajść w ciążę, prawda? :)