wtorek, 28 maja 2013

Dzień Mamy w przedszkolu

Pisałam niedawno, że dostałam od Mikołaja zaproszenie na przedstawienie z okazji Dnia Mamy i wczoraj się odbyło. Mąż zajął się Dominikiem, a ja mogłam spokojnie pójść na występ - w końcu w bluzce, która nie musi mieć dekoltu do karmienia :) Pani zaprowadziła nas do sali, zajęłyśmy miejsca na mikro krzesłach przy stolikach z przekąskami i czekałyśmy. Po chwili wężykiem/kolejką weszły Biedronki (tak się nazywa najmłodsza grupa), a pod koniec szedł mój SYN :) Uroczy, kochany i ogólnie cud miód i orzeszki - nie ma jak się wyspać i od razu świat jest piękniejszy. Oczywiście jako jedyny nie ubrany ładniej niż zwykle, bo starannie wybrane eleganckie, ale wygodne ubranko poszło do przebrania po obiedzie. Ehhh... I tak jest małym przystojniakiem. Wracając do tematu... Trójka najstarszych dzieci powiedziała wierszyk, potem zaśpiewali piosenkę i w trakcie powoli się maluchy wykruszały z płaczem idąc do mam, mój przywędrował do mnie jako 6 - dzielnie się trzymał, bo jest najmłodszy w grupie. Przedstawienie z ostatnimi dzielnymi trwało dalej kilkanaście minut, a po nim dzieci wręczały mamom laurki i biżuterię (chyba gliniana malowana, ale pewna nie jestem). Po kilku namowach i mój się zebrał na odwagę, odszedł od jedzenia (dobrowolnie!) i przyniósł mi o takie cuda:

poniedziałek, 27 maja 2013

Cztery tygodnie

Dominik dzisiaj skończył cztery tygodnie. Wyjątkowo nie podam Wam ile waży, bo położna przyjdzie dopiero jutro. Podziwiam za chęć noszenia ze sobą wagi swoją drogą ;) Trafiłam naprawdę na super kobietę i tak się zastanawiam jakim drobiazgiem jej podziękować, by nikt tego nie uznał za łapówkę ;) Sugestie mile widziane.
Maluch jest fantastyczny, spokojniejszy od Mikołaja w tym wieku, ale to chyba też dlatego, że nie lecimy do niego jak tylko zakwili, a dajemy mu czas na uspokojenie się. Poza tym jesteśmy mniej nerwowi, bo wiemy, że nie każdy płacz to tragedia, no i smoczek, choć używany sporadycznie, to pomaga. Czuję się pewniej w roli mamy, co i on odczuwa.

środa, 22 maja 2013

Mamą być

Wczoraj dostałam od Mikołaja imienne zaproszenie na organizowany w przedszkolu Dzień Mamy :) To pierwsza taka uroczystość, w której wezmę udział jako mama, a nie dziecko śpiewające, recytujące, tańczące itp. Pamiętam, że jak byłam młodsza i patrzyłam na rodziców siedzących na widowni, to wydawało mi się, że są tacy dorośli, dojrzali, odpowiedzialni, znają odpowiedzi na wszystkie pytania. Teraz czasami się dziwię, że jestem już "po tej stronie" i że część dzieci w piaskownicy tak mnie pewnie postrzega, o moich własnych nie wspominając nawet. Szok! :)
Bycie mamą nie wyklucza bycia dzieckiem, więc zrobiłam dla mojej mamy wczoraj kartkę. Teraz tylko wypisać i na pocztę. Na bloga nie zagląda, bo chyba nie zna adresu, ale na wszelki wypadek pokażę Wam jedynie jej fragmenty ;)

piątek, 17 maja 2013

Rodzinny czas

Mąż ma kilka dni wolnego, z czego korzystamy, cieszymy się czasem razem, chodzimy na spacery, bo pogoda genialna, uczymy się funkcjonowania w cztery osoby. Przez to niestety na blogowanie mniej czasu, ale systematycznie nadrabiam zaległości i Was podczytuję - nie zdziwcie się jak nagle "zaspamuję" hurtowo komentarzami w kilku wpisach. Ponieważ w domu nie jestem sama, to i czas inaczej się układa, bo nie tylko wg potrzeb dziecka i mojego widzi mi się, a musimy iść na kompromisy i nie do końca potrafię się zorganizować po swojemu niestety.
Co u nas? Ponownie zbiorczo i skrótowo. 
Byliśmy w wesołym miasteczku i tym razem Mikołaj szalał ze mną, a tata robił zdjęcia i pilnował Śpiocha w wózku. Ilość atrakcji ze względu na wiek i wzrost ograniczona, ale zaliczyliśmy kolejkę i samochodziki. Może nawet lepiej, że nie na wszystko może wejść, bo ceny biletów są porażające. Potem był wielki plac zabaw :) Właściwie to kompleks kilku mniejszych: dla małych dzieci, odrobinę starszych, miejsce do jeżdżenia na desce, rolkach, boisko do nogi (to chyba Orlik), siłownia dla dorosłych na świeżym powietrzu (Brzdąc zawsze na orbitreku chwilę jeździ i naprawdę świetnie mu to wychodzi, a ja już się nie mogę doczekać, gdy na nim poćwiczę).

piątek, 10 maja 2013

Pierwsze dni w szpitalu

Opisując poród, obiecałam wpis o pobycie w szpitalu i to chyba ostatni moment na ich zapisanie, bo powoli wspomnienia się zacierają i część umyka. Byłam w sali dwu-/czteroosobowej, tzn. dwie mamy i dzieci. Jak już wspominałam leżała koło mnie dziewczyna, która urodziła kilkadziesiąt minut przede mną, a jej mała córeczka wydała ten dodający sił pierwszy krzyk. Ważyła zaledwie 3 kg i różnica między maluchami była widoczna. Mój domagał się jeść, sam się budził, a ona musiała wybudzać na karmienie, a tak miała spokój i mogła się regenerować.
Nie mogę narzekać, bo pomijając pierwszą noc, gdy Dominik co chwilę domagał się mleka, a zasypiał jedynie jak był przy mnie, to spał spokojnie w łóżeczku, jadł, robił kupy - rekordowe ilości chyba, przy zmianie pieluchy często zdarzały się fontanny, ale do opanowania po praktyce z Mikołajem ;) Pisałam, że po spędzeniu dwóch godzin skóra do skóry na porodówce zabrano go na mierzenie i warzenie, a wrócił do mnie na salę ubrany w szpitalne, ładne, choć różowe, ubranka. Trochę w nich był, bo dopiero przy drugiej czy trzeciej zmianie pieluchy go przebrałam w swoje. Na zdjęciu powyżej jest już w naszym rożku. Ogólnie nie przepadam za tym ustrojstwem, ale ma swoje plusy. Szczególnie lubią go goście mniej obyci z dziećmi, bo wolą taki pakunek trzymać, nie wiem dlaczego pewniej się wtedy czują. Sama wolę czuć dokładnie małego i kontrolować jego ułożenie. Za to jako śpiworek/kołderka w szpitalu się przydawał.

wtorek, 7 maja 2013

Dzień z tatą to dzień pełen atrakcji ;)

Oczywiście z mamą też nie można się nudzić, ale... Mężczyźni się dobrze rozumieją i przeważnie tata pozwala na więcej. Napisałam o pierwszym spacerze, a zapomniałam, że tego samego dnia Mikołaj był z tatą w parku dinozaurów i na dużym placu zabaw, czyli szalał i wrócił do domu padnięty, ale zadowolony. Tym razem same zdjęcia.

poniedziałek, 6 maja 2013

Pierwszy spacer, wózek, wizyta położnej i tydzień po porodzie

Dzisiaj była u nas położna. Późno, bo akurat trafiliśmy na majówkę, ale na szczęście wcześniej nie potrzebowaliśmy pomocy i praktycznie nie miałam pytań. Najpierw porozmawiałyśmy, uzupełniłyśmy jakieś dokumenty, m.in. zapisałam Dominika do pediatry. Potem mnie obejrzała i stwierdziła, że wszystko bardzo ładnie się goi, z czym się zgadzam, bo właściwie nie czuję szwów, mogę normalnie siadać, chodzić, nawet przy kichaniu jest ok. Macica dobrze się obkurcza. Jeżeli interesuje Was waga, to w niedzielę przed porodem ważyłam 89,5 kg, a dzisiaj licznik pokazywał już 81, czyli minus 8,5 kg po tygodniu od porodu (kiedy to minęło?). Do wagi wyjściowej brakuje zaledwie trzech i myślę, że samo spadnie, a może coś z tych po zapaleniu tarczycy jeszcze poleci - zobaczymy.
Potem przyszła kolej Dominika, który akurat się obudził - oczywiście głodny ;) Skóra czysta, wszystko fantastycznie, waga 4460 g (na głodomora), czyli już prawie wrócił do urodzeniowej (przy wypisie ze szpitala miał 4190). Potem karmienie i też pozytywnie. Ogólnie atmosfera wizyty miła, tradycyjnie dostaliśmy kilka ulotek i z ciekawszych rzeczy kalendarz pierwszego roku Maluszka i może nawet będzie mi się chciało go uzupełniać ;) Zostałam też "pochwalona" za to, że nie ma w domu zaduchu i nie wiadomo jak wysokiej temperatury, a jest przyjemnie i można oddychać świeżym powietrzem. Dostaliśmy też zielone światło na spacery, a wręcz ich zalecenie - zaliczyliśmy pierwszy już wczoraj.

niedziela, 5 maja 2013

Poród

W czwartek pisałam, że nic się nie dzieje. Podobnie w piątek na KTG jakieś słabe skurcze jedynie rejestrowało, ale już popołudniu czułam się dziwnie. Nie potrafię dokładnie wytłumaczyć dlaczego, ale inaczej, jakbym się do czegoś szykowała. W sobotę i niedzielę zaczęło mnie "czyścić". W ramach relaksu w sobotę zrobiłam jeszcze kilka kartek ślubnych, a w niedzielę odwiedziła nas siostra z narzeczonym i już jej mówiłam, że mam wrażenie, że dzisiaj lub jutro urodzę. Trafili na ostatni dzień ciąży i mogli podziwiać brzuch olbrzymich rozmiarów ;) Jak się w poniedziałek okazało, miałam co nosić.
Około 2 w nocy z niedzieli na poniedziałek zaczęły się pierwsze skurcze, które już zaczęłam zapisywać. Były regularne co 10 minut, a po kilku już co 7. Nie budziłam Tomka, ale sprawdziłam jeszcze raz czy mam wszystko w torbie, zrobiłam sobie herbatę. O czwartej miałam już skurcze co 5 minut, wzięłam prysznic na zasadzie jak przepowiadające, to przejdą, a jak nie, to przynajmniej odświeżona pojadę na porodówkę. Oczywiście nie zmalały, a stały się wręcz bardziej bolesne i częstsze co 3-4 minuty. Wiem, że teoretycznie przy regularnych co 10 powinnam już się zbierać i jechać, ale miałam wrażenie, że to jeszcze trochę potrwa i wolałam być w domu. Obudziłam Tomka, zrobiliśmy kilka zdjęć na pożegnanie brzucha ;) Tak o czwartej w nocy przyjmowałam śmieszne pozycje i miałam głupawkę, ale ja tak reaguję na stres i ból. Cały czas się zastanawiałam czy już jechać, czy jeszcze poczekać, nie chciałam być za wcześnie, ale że to drugi poród, nie chciałam też ryzykować, że będę za późno. Męża jeszcze odesłałam, by wypoczął, a sama dzielnie spacerowałam po mieszkaniu. Przed szóstą ostatecznie się przebrałam i Tomek zadzwonił po taksówkę.

środa, 1 maja 2013

Dominik - już w domu

W poniedziałek 29 kwietnia 2013 roku o 9.18 nad ranem na świat przyszedł najwspanialszy Dominik :) Ważył 4520 g, dostał 10 punktów. "Wzrost" 57 cm. Poród naturalny. Przecudowny i bardzo podobny do Mikołaja :)

Dzisiaj wróciliśmy do domu. Czuję się dobrze, więcej napiszę innym razem.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...