Pierwsza wizyta u ginekologa

Pierwsza w tej ciąży, bo w ciąży już na 100% jestem. Tak jak się spodziewałam, jest odrobinę niższa (wcześniejsza) niż sugerowałby to termin ostatniej miesiączki, ale do tego zdążyłam się przyzwyczaić. Prawdopodobny termin porodu wg USG to początek maja. Zakładając optymistycznie, że wszystko dobrze się ułoży i nie będzie gorzej niż w pierwszej ciąży, powinnam spokojnie zdążyć z przeprowadzką w grudniu/styczniu jeszcze w miarę mobilnym stanie :) A pod koniec czerwca jako tako wyglądać na ślubie siostry. To jednak odległe plany. Na razie z radością patrzę na zdjęcie i kartę ciąży, tym razem fioletową, pierwsza była niebieska - akurat trafiona w płeć. Trochę się obawiam przepowiedni ginekologa, że skoro pierwsze dziecko było duże i rodziłam naturalnie, to i drugie może być spore, a mimo wszystko bez cięcia. Właściwie to cesarki nigdy nie chciałam, ale rodzenie ponownie 4350 g noworodka mi się średnio uśmiecha.

To dopiero początek, a już potwierdza się, że każda ciąża jest inna i nie chodzi mi o jej fizyczny aspekt, a psychologiczny. Myślę i wiem, że jestem w ciąży, ale jednocześnie mam małego domownika, który zdecydowanie domaga się uwagi i troski, więc się aż tak na tym nie skupiam. Wieczorami z mężem rozmawiamy o planach, ale wcześniej podziwiamy śpiącego brzdąca, nie zastanawiamy się tyle nad tym jakimi będziemy rodzicami i jak/czy damy sobie radę, a raczej jak dzieci między sobą się dogadają, czy to będzie młodsza siostra czy brat, co zrobić z łóżeczkiem, jakie rzeczy mamy po Mikołaju, a co będzie trzeba dokupić itp. Mimo ciężkiego porodu na razie się go nie boję, za to czekam na pierwsze ruchy, przemieszczanie się coraz większego lokatora, bo wiem, jakie emocje mi towarzyszyły w pierwszej ciąży. Już nie mogę się doczekać widoku i dźwięku bijącego serca, ruchu rączek. Płeć... chciałabym znać, ale mi się nie spieszy, bo - co oczywiste - zależy nam na tym by dziecko było przede wszystkim zdrowe, ale sami nie możemy się zdecydować czy wolelibyśmy córkę czy syna, więc każda opcja nas ucieszy :)
Z objawów ciążowych typowych dla pierwszego trymestru właściwie tylko występuje u mnie ciągła chęć snu, mogłabym spać i spać. Tzn. chciałabym, bo móc to raczej niestety nie mogę. Wczoraj zasnęłam już o 21 i spałam do 6, czyli do pobudki M, a nie powiem, żebym bardzo się wyspała, chociaż to 9 godzin snu. Wyostrzył mi się też zdecydowanie węch i moje ulubione perfumy nagle okazały się za mocne i nie mogę ich używać. Poza tym sporadycznie mam delikatne mdłości. W pierwszej ciąży pierwszym i odczuwalnym objawem były piersi, zdecydowanie się powiększyły i czułam napięcie skóry, teraz widzę, że stają się pełniejsze, ale do stanu z okresu karmienia im jeszcze trochę brakuje, więc nie jest to odczuwalne.
Ogólnie czuję się dobrze, jak mam wolną chwilę czytam o ciąży i odpoczywam. Przyniosłam z piwnicy kilka książek i tak sprawdzam, co się zmienia tydzień po tygodniu, ale że sporo pamiętam, to na tym wczesnym etapie aż takiej fascynacji nie ma.
Co mnie dziwi, to pytania, czy ciąża była planowana i zgadywanki w stylu "to celowaliście w chłopca, żeby były dwa urwisy", "to tym razem dziewczynka, żeby była parka". I tak jak domysły co do płci mnie nie drażnią, bo są jakby logicznym tematem przedłużającym wypowiedź, to już pytanie o wpadkę mnie drażni. Podobnie było przy pierwszej, mimo że rok po ślubie z mieszkaniem i pracą, to spora część zakładała, że jeszcze nie planowaliśmy. Tym razem powodem do zwątpienia jest niby mała różnica wieku (2 lata ponad wyjdzie... więc nie wiem do końca o co chodzi ;)) i fakt, że sporo osób decyduje się na jedno dziecko, albo zdecydowanie dłuższą przerwę. Tak czy inaczej my się cieszymy i to jest najważniejsze :) Mam nadzieję, że i Mikołaj będzie zachwycony rodzeństwem, a nie przerażony koniecznością dzielenia się rodzicami.

*****

Tak czytam ten wpis i miał być o wizycie, a jest praktycznie o wszystkim tylko nie o niej, więc dopisuję :) Wyjątkowo spokojnie do niej podeszłam, miałam wewnętrzne przekonanie, że jestem w ciąży i jak lekarz potwierdził, to aż tak się nie zdziwiłam i jedynie spokojnie cieszyłam bez szaleństw. W pierwszej z wrażenia po stwierdzeniu ginekologa "ciąża pojedyncza żywa", zapytałam jak głupia: "czyli jestem?". Nie ma to jak szok i niedowierzanie, choć i wtedy niby byłam pewna :) Kolejka na szczęście krótsza, co szczególnie mnie cieszy w perspektywie częstszych wizyt pod koniec ciąży z dużym brzuchem. Poza tym znam już lekarza z pierwszej ciąży, wiem czego się spodziewać, jakie badania będą, gdzie co jest w gabinecie, niby niewiele, a o ile stres mniejszy. Cały czas się zastanawiałam do kogo iść, czy może w nowym mieście poszukać i to najlepiej kogoś, kto na oddziale pracuje, ale jednak - przynajmniej na razie - zwyciężyło przekonanie, że ten jest dobrym specjalistom, którego znam, ma właściwe podejście do pacjenta, a do tego odpowiada na wszystkie pytania, choćby te z pozoru dziwne, a dla mnie jak ważne... no i aparat do usg w gabinecie, a nie umawianie na dodatkowe wizyty.
Jeśli chodzi o sam przebieg, to tradycyjnie wywiad, choć bardzo dużo pamiętał z wcześniejszych spotkań. Poza tym badanie ciśnienia, osłuchanie, waga, piersi (za tym elementem średnio przepadam), sławny fotel, który się cieszy jeszcze mniejszą popularnością ;) i sprawdzenie szyjki, cytologia - by była, ale miałam kilka tygodni wcześniej, usg dopochwowe. Oczywiście stos zaleconych badań krwi i moczu. Pod koniec jeszcze pytanie o syna i jak się okazało, że jest z tatą na korytarzu (układał klocki w poczekalni), to koniecznie oficjalne przedstawienie po tej stronie brzucha.