Pierwsze dni w szpitalu

Opisując poród, obiecałam wpis o pobycie w szpitalu i to chyba ostatni moment na ich zapisanie, bo powoli wspomnienia się zacierają i część umyka. Byłam w sali dwu-/czteroosobowej, tzn. dwie mamy i dzieci. Jak już wspominałam leżała koło mnie dziewczyna, która urodziła kilkadziesiąt minut przede mną, a jej mała córeczka wydała ten dodający sił pierwszy krzyk. Ważyła zaledwie 3 kg i różnica między maluchami była widoczna. Mój domagał się jeść, sam się budził, a ona musiała wybudzać na karmienie, a tak miała spokój i mogła się regenerować.

Nie mogę narzekać, bo pomijając pierwszą noc, gdy Dominik co chwilę domagał się mleka, a zasypiał jedynie jak był przy mnie, to spał spokojnie w łóżeczku, jadł, robił kupy - rekordowe ilości chyba, przy zmianie pieluchy często zdarzały się fontanny, ale do opanowania po praktyce z Mikołajem ;) Pisałam, że po spędzeniu dwóch godzin skóra do skóry na porodówce zabrano go na mierzenie i warzenie, a wrócił do mnie na salę ubrany w szpitalne, ładne, choć różowe, ubranka. Trochę w nich był, bo dopiero przy drugiej czy trzeciej zmianie pieluchy go przebrałam w swoje. Na zdjęciu powyżej jest już w naszym rożku. Ogólnie nie przepadam za tym ustrojstwem, ale ma swoje plusy. Szczególnie lubią go goście mniej obyci z dziećmi, bo wolą taki pakunek trzymać, nie wiem dlaczego pewniej się wtedy czują. Sama wolę czuć dokładnie małego i kontrolować jego ułożenie. Za to jako śpiworek/kołderka w szpitalu się przydawał.

Wracając do tematu... to co kojarzę z pierwszych godzin na położnictwie, to pyszny obiad, ale naprawdę pyszny :) I nie wiem czy to zasługa kucharza, czy mojego głodu po wysiłku jakim był poród. Tak czy inaczej, to jeden z lepszych posiłków, jakie ostatnio jadłam ;) Ogólnie na jedzenie nie narzekam, może poza śniadaniami i kolacjami, które były zupełnie odmienne od tych, które serwuję sobie w domu. Systematycznie dostawałam też jedzenie z domu, tzn. Tomek donosił spełniając moje zachcianki. Zawsze mnie zadziwia ile wody można w szpitalu wypić...

Muszę pochwalić neonatologów i pielęgniarki z noworodków. Dominik przeszedł bardzo gruntowne oględziny ze względu na swoją masę. Miał badany cukier, usg przezciemiączkowe i ekg ze względu na moją wadę serca. Wszystko w normie, zdrowy, silny. Wieczorem pielęgniarki brały go na kąpiel, przy okazji było chyba zawsze ważenie, zmiana pieluchy - to akurat dość naturalne. My korzystałyśmy z nieobecności dzieci i wietrzyłyśmy salę, brałyśmy prysznic (oczywiście osobno).

Codziennie chodził doradca laktacyjny, a w godzinę po nim ksiądz. Nastawienie było raczej na karmienie naturalne, ale jak ktoś chciał karmić mlekiem modyfikowanym lub dokarmić raz czy drugi, to też nie było problemu. Ja raz poprosiłam w nocy (wcześniej pediatra zasugerowała, że w razie czego mogę skorzystać, bo miałam przystawiać Dominika ze względu na cukier profilaktycznie co 2 godziny), bo myślałam, że moje piersi nie wytrzymają tego ciągłego przyssania, a nie chciałam zmacerować brodawek, by potem nie mieć problemów z przystawianiem. Po mieszance Bąbel przespał spokojnie 4 godziny, sama też z tego skorzystałam (kilka wcześniejszych nocy spałam źle, bo męczyły mnie skurcze), a i piersi odpoczęły i dalej radziliśmy sobie już naturalnie. Drugiego dnia odrobinę wspomagałam się smoczkiem, bo Szkrab był najedzony, ale miał potrzebę ssania. O dziwo się uspokajał - Mikołaj wypluwał wszystkie, różnych firm, z różnych materiałów, o najdziwniejszych kształtach, nie ważne, wszystkie były "beee".

Czas płynął wolno. Urozmaicany wpatrywaniem się w Synka (narobiłam mu mnóstwo zdjęć), odwiedzinami i rozmowami ze współlokatorką. Niestety jakoś pod wieczór jeszcze pierwszego dnia zmieniali telewizor i przez 48 godzin mieliśmy darmową telewizję, z czego korzystała dziewczyna obok aż do 22... brrr. Nie mam nic przeciw TV, ale nadmiar seriali, to nadmiar ;)
To co mnie pozytywnie zaskoczyło to mój dobry stan. Mogłam siadać mimo nacięcia, nosić Dominika, właściwie robić prawie wszystko. Męczące i mało komfortowe były wkłady higieniczne, ale jednak ranę trzeba "wietrzyć". Pobyt wspominam dobrze, na opiekę nie narzekam. Mikołaj brata odwiedził, choć miałam mieszane uczucia i zastanawiałam się czy dwulatek w szpitalu to dobry pomysł. Małym jest zachwycony, przytulał, pocałował, głaskał bardzo ostrożnie po główce, pokazywał wielokrotnie, że brzucha nie ma, a Dominik jest. Ogólnie zadowolony i szczęśliwy, że w końcu się pojawił. Do domu wróciłam w eskorcie moich mężczyzn i mamy.