Wspomnienia i drugie dziecko

Mija czas, Dominik się zmienia i coraz częściej zastanawiam się jaki był Mikołaj w tym okresie, co wtedy robiłam, jak się rozwijał. Zaczęłam przeglądać blog i czytać wpisy z tego okresu i nie mogę się nadziwić, że to czy tamto robiłam, bo całkiem o tym zapomniałam. Przy okazji też powoli przenoszę je z bloxa tu. I jak czytam, to mam wrażenie, że są tacy sami, a jednocześnie widzę jak się różnią, zarówno moi synowie, jak i opieka nad nimi. Po powrocie z pracy Tomek zabierał malucha na spacer a ja miałam czas tylko dla siebie, teraz rzadko z dójką wychodzi sam, więc albo idziemy razem, albo się wymieniamy i zostaję w domu ze starszym, układamy klocki, puzzle, czytamy, malujemy, pieczemy itp., a on spaceruje z młodszym. Wszystko było takie nowe, już trzymiesięcznemu bąbelkowi czytałam ;) Jakby bardziej się starałam, ale też byłam mniej pewna tego czy robię coś dobrze, teraz wiem więcej, choć zdarza się, że popełniam głupie błędy - choćby przeziębienie na weselu przy klimatyzacji. Zupełnie zapomniałam o horrorze i niepewności, gdy ubzduraliśmy sobie, że M może nie słyszeć i o tej radości, gdy okazało się, że jednak wszystko jest dobrze. Poza tym się przeprowadziliśmy, mamy większe mieszkanie, innych znajomych, mąż krócej jest poza domem, bo odpada dojazd.

Często w komentarzach i na spotkaniach ze znajomymi słyszę pytania: jak to jest z dwójką, czy trudniej, jak Mikołaj reaguje, czy jest łatwiej z małym itd.

Zawsze powtarzam, że na pewno inaczej mimo tylu podobieństw. Mam szczęście, że starszy nie jest zazdrosny o braciszka, robi mu papa, daje buziaki, przynosi książeczki. Wielokrotnie wspominałam, że nie przeszkadza mu płacz, a jedynie wtedy biegnie do nas i woła, że coś się dzieje i zróbcie coś ;) Inna rzecz, że Dominik ogólnie mało płacze i jest spokojny. Czasami bywa trochę zazdrosny i chce spędzać czas tylko z tatą beze mnie i młodszego, albo tulić się do mnie bez "Mimika". Ogólnie jednak jest bardzo dobrze, co mnie cieszy. Czy z dwójką jest trudniej? Nie do końca mogę odpowiedzieć, bo M jednak chodzi do przedszkola, więc do 16 jestem z jednym, a popołudniami jest Tomek, więc mamy kilka możliwości opieki. Weekendy też w czwórkę. Jest inaczej. Z dwulatkiem moglibyśmy już gdzieś dalej pojechać, ale ze względu na małego nie możemy, albo nie chcemy ryzykować. Kiedyś poświęcaliśmy uwagę jednemu, jedynemu, teraz ją dzielimy. Matę stosowałam bardzo szybko, śpiewałam, rozmawiałam, pokazywałam, teraz robię to inaczej, nie gorzej, nie mniej, ale inaczej, choć nie potrafię tego wytłumaczyć i opisać. Czy jest łatwiej? Jestem spokojniejsza, miałam łatwiejszy poród i szybciej doszłam do siebie, ale też ważę 10 kg więcej, co mi przeszkadza. Jestem w innej sytuacji życiowej, minęło więcej czasu od zakończenia studiów.

Jutro kończę 29 lat. Gdy po weselu zostaliśmy u mamy i tuliła Dominika, to stwierdziła, że jest bardzo do mnie podobny i czasami ma wrażenie, że to ja. Podobnie jak ja odnoszę wrażenie, że to Mikołaj. I tak się zastanawiam czy i dla niej ten czas tak szybko zleciał? Wiem, że trudno uwierzyć, że jest już babcią, mi się wydaje często, że jestem młoda i jak mogę być mamą? Przecież tylu rzeczy nie wiem, a mama wie wszystko, zna odpowiedzi, wie co doradzić. Zastanawiam się czy dobrze wychowuję dzieci. Urodzić, odchować to nie taki problem, ale mam wątpliwości, czy nie popełniam błędów na coś pozwalając, czegoś zabraniając. Wiem, że Mikołaj czuje się kochany i jest radosny, ale czy dobrze go wychowuję? Jakim będzie dorosłym? Czy będzie chętnie przyjeżdżał do domu na studiach, czy w ogóle na nie pójdzie? W głowie tysiące pytań i brak odpowiedzi.